Nom, może i tak... To kto go nie lubi? xD

W sumie to go lubię, jest jedną z najlepszych postaci z serii, lecz mogę powalczyć - tak, żeby coś sprawdzić To kto mnie spyta dlaczego go nie lubię?

Dlaczego go nie lubię? A dlaczego Ty go lubisz? W swej wypowiedzi nie zawarłaś niczego konkretnego utwierdzającego Cię w Twej opinii, tylko potraktowałaś z agresją mój pogląd. Pytasz dlaczego go nie lubię. Oto dlaczego - jest lekkomyślny. Porywisty i zawadiacki. I nieczuły. Owszem, ma swoje dobre cechy jak przywiązanie, lecz na tle swojej nieodpowiedzialności te zalety maleją. Był w stanie poświęcić nawet niepełnoletniego czarodzieja (ooo tam - chłopaka!), byleby poczuć trochę frajdy. To jest dobry przykład z książki? Patrząc na niego widzę Kmicica sprzed przemiany. Narażając siebie narażał nierozważnie również działania całego Zakonu, czy to jest dobry osobnik? Jedynie dlaczego czujecie dla niego sympatię to dlatego, że Harry tak go uwielbiał. CO mam jeszcze przeciw niemu? Okrucieństwo - dręczyć Snape'a w dzieciństwie, to koszmar. Owszem, nie tylko on, lecz będąc częścią czegoś takiego staje się winny jak inni. Gdyby nie on i James Snape byłby dużo inny. Wiadomo, to wymyślona postać, ale ludziom zawsze robi się żal Snape'a na koniec części siódmej a zapominają przyczynę jego odejścia na złą stronę mocy - bycie lepszym, a zarazem gorszym od innych. Okrutne, nie? Umieć dużo, nie być popularny. Czyżby Wam też stawała przed oczami Carrie White z powieści Kinga?
Jeszcze mogę mu zarzucić przekłamanie. To była złuda, ze kochał Harry'ego dlatego, ze był jaki był. Kochał go, bo James go takim uczynił. Kochał w nim to, co James'owskie. Nie wiem jak Harry, ale ja bym był mocno zrażony tym, że kiedy mi się coś uda - usłyszałbym "Świetna robota, James!". Na ten fakt wielokrotnie zwraca uwagę Molly Weasley... Prawie jakby zapowiadała coś takiego. Odrzucenie. To nie była miłość, nawet ojcochrześniakowska. To bylo przywiązanie do duchów przeszłości.
Traktował życie z luzem - spoko. Jego życie. Ale po co narażał wszystkich innych dookoła? Po co niszczył i inne? Dobra, kupił miotłę Harry'emu i podpisał mu zgodę do chodzenia do Hogsmeade. Prawie uratował mu życie. A jak się zachował na samym końcu? Jak łajdak. Czyli tak, jako młodziak.
Samo też to, że uciekł od rodziny jest wymowne. Nie twierdze, ze była to słuszna rodzina, jej cele były dalekie jakimkolwiek wymogom samostanowienia o sobie. Lecz rodzina - to rodzina. I jeszcze traktuje nie swój majatek (przecież został wydziedziczony) jako jego i przeznacza na siedzibę Zakonu.
"Wolałbym umrzeć niż zdradzić przyjaciół", zacnie. Miał swoje plusy, nei oszukując nawet samego siebie. Lecz dlaczego ograniczał swoje dobro do przyjaciół? A kto był przyjacielem Syriusza, poza Lupinem? Harry? Laicy, powiem Wam, ze nie. Nie darzył Harry'ego przyjaźnią - bardziej obietnicą. I tym, co go łączyło z Jamesem.
Ahh, i jeszcze ratuje go to, że jego postać odegrał Gary Oldman.

Mówię, chcę coś sprawdzić. Śmiało, napisz

Też dodaj coś od siebie, Isenne, czekam

Cóż, to, że odbierasz jego wady za zalety to Twoja indywidualna sprawa, ja opieram się na powszechnie przyjętych walorach moralnych Owszem, obdarzyła go czymś szczególnym - niekonsekwencją. Miał styl, charakter, coś kowbojskiego niemal, lecz i tak jest to na tyle papierowa postać, by nie móc o nim zbyt dużo powiedzieć.
Powołujesz się na jego charakter z lat szkolnym, jednocześnie odbierając mu to, co w młodziaku najważniejsze - człowieczeństwo. Mówisz, że tylko Lily z nim wytrzymywała - bo inni nie dawali mu szansy. Czy w takich warunkach trzeba taką osobę szczególnie męczyć? Czy jest to okolicznością usprawiedliwiającą dla Syriusza? Zasługiwał na szansę i na wsparcie jak każdy, nie ważne jaki był. O dziwo był jaki był jeszcze bardziej właśnie poprzez takie traktowania. Błędne koło... Nie. To nie jest argument. To gwóźdź do trumny.
Tak samo fakt, że narażanie Zakonu należało do jego sposobów na nudę. Jak ma się przerypane, jak jest się przypartym do muru, poszukiwanym przez Ministerstwo, przez Voldemorta, przez cały świat czarodziejów, to powinno się NIE WYCHYLAĆ. Działać z rozsądkiem, by jak najmniej wycierpieli inni. Owszem, to nie sprawiedliwe, lecz wobec innych jeszcze bardziej niesprawiedliwym było to, że on, osoba, która powinna siedzieć w takim zamknięciu ze Stworkiem i nudą, której sama obecność może przysporzyć kłopotów, sobie hasa po świecie. Na dworzec King's Cross - przez co w konsekwencji został rozpoznany przez Dracona.
Nie kwestionuję, ze jego wyczyn ucieczki jest nader imponujący - dobrze wykorzystał swoje bycie animagiem. Tu brawa dla niego, brawurowa akcja, bez wątpienia Lecz nie rozważamy jego wyczynów, lecz jego zachowanie i charakter

Nie pamiętam dokładnie przyczyn, dla których zrezygnował z bycia Strażnikiem Tajemnicy i zaproponował Petera, tak więc nie mogę się wypowiedzieć. Tak, wszyscy myśleli, że on nim był. Wiele przez to przeszedł, nie było to sprawiedliwe. Życie jest niesprawiedliwe Czyżby Twoja sympatia wynikała więc z żalu nad jego życiem?

Oraz tak, miał do tego pełne prawo, lecz nie miałem na myśli samego tego, że go nie kochał. Miałem na myśli to, że sprawiał Harry'emu takie pozory, a potem na końcu mu nagle ot tak, wyskakuje z "Jamesem". Ból.



Wybacz, jeżeli odczujesz to jako atak Chcę między innymi sprawdzić jak bardzo go lubię, a jak bardzo podświadomie go nie lubię

Isenne, to ty nie wiesz, że Lucjusz(stara plotkara! xD) wszystko powtarzał w domku, co się od Voldzia dowiedział?(a przynajmniej na to wyglądało)

Wybaczcie, że nie odpisywałem, miałem mało czasu...
Isenne, szanuję Twój respekt do Adminów, lecz wiedz, że swoboda wypowiedzi gwarantowana jest przez prawo RP Tak więc rozumiem, że dalej odbierasz to jako plus, spoko
Odwołujesz się do Snape'a, lecz nie rozumiem w jakim celu - wszak Syriusz był odrębną, myślącą istotą, i na tyle wolną w swym byciu, że mało prawdopodobny wydaje się wpływ Snape'a na jego osobowość i zachowanie. Może i był uciśniony przez swoje warunki życia, ukrywanie się gdy jest się pełnym zapału i chęci, przebywanie ze Stworkiem (zrzędliwym, ale posłusznym - a traktował go jak śmiecia - jak PRAWDZIWY czarodziej...), zmuszony do wegetacji w domu, z którego niegdyś uciekł. Lecz czy jest to wystarczający powód, czy daje mu to prawo do robienia czegoś, jeżeli niemal każdy ruch jest zagrożony wykryciem?
Supozycję, że Azkaban pomieszał mu zmysłu, choć ciekawą, odrzucam jednak już na samym początku, skoro przez trzy części był normalny. Wnioskuję z powieści
Skąd Draco wiedział? Myślę, że nie wiedział. Podejrzewam, że prostu powiedział z (najwyższą) pogardą ojcu o tym, że ten Potter miał jakiegoś psa (KTÓRY ZMIENIŁ SIĘ W CZŁOWIEKA, ale zakładamy, że nie widział tego), a ten skojarzył fakty. Bo to, że Voldemort wiedział - jest nie do zanegowania. Glizdogon i inne sprawy... Nie wiem, nie chcę niczego przyjmować za pewnik, ale według mnie to rzuca nowe światło na pytanie: ale co go obchodziło? Według mnie zwyczajnie wyczaił coś niezwykłego o swoim wrogu i przypadkiem poszło to "dalej" Chyba, że powieść reguluje to inaczej, tylko, że nie pamiętam.

Kurczę, ja już wpadłem w tę paranoję


Working, brat bratu bratem, lecz cóż, nie osądzajmy ludzi po sentymentach
To, co napisałaś, jest niepodważalną prawdą, a moje uwagi będą tu zwykłym czepianiem się...
/1/ Myślę, że tutaj bardziej wchodzi w grę desperacja, ostatnia deska ratunku... albo się uda, albo umrze. I tak by umarł, więc co miał do stracenia? Miał odwagę, by zrobić pierwszy krok, lecz samo postanowienie wyszło z desperacji Silny był, bo po wszystkim wrócił do normalności.
\2\ bez skazy
/3/ Owszem, kochał go. Kochał. Kochał go o tyle, o ile kochał i był wierny Jamesowi. Jako przyjaciel. Musiał to zrobić, bo - według niego - to przez niego James i Lily umarli. Gdyby tylko się zgodził i nie proponował Glizdogona... Czuł, że był im winny. I nie mógł go zostawić na pastwę Glizdogona (o którym dowiedział się z gazety, tak? był na skraju śmieci i przeczytał gazetę, po czym zaryzykował życie by zmienić się w psa i uciec), kto by mógł? A co do tego, że mogło mu się nie udać - wracam do punktu /1/.

Owszem, zgadzam się z Twoimi uwagami, lecz czy obecność zalet, których mu oczywiście nie odmawiam, niweluje niszczącą ilość wad?